آنتروپی فناورانه در پردیس هوش مصنوعی و نوآوری دیجیتال ایران

به گزارش گروه آینده پژوهی پردیس هوش مصنوعی و نوآوری دیجیتال ایران، در مسیر پرفشار تحولات فناورانه قرن بیست‌ویکم، سازمان‌هایی می‌توانند در صحنه نوآوری آینده پیشتاز باشند که ضمن برخورداری از چابکی فناورانه، دارای ساختاری تطبیق‌پذیر، متنوع و آینده‌نگر باشند. یکی از مفاهیم کلیدی در تحلیل چنین ساختاری، آنتروپی فناورانه است؛ مفهومی وام‌گرفته از نظریه اطلاعات که در آینده‌پژوهی به‌معنای میزان تنوع، پراکندگی و قابلیت انشعاب در نوآوری‌های فناورانه تعبیر می‌شود.

در «پردیس هوش مصنوعی و نوآوری دیجیتال»، آنتروپی به‌معنای صرفاً پراکندگی نیست؛ بلکه به‌مثابه طراحی هوشمند یک زیست‌بوم انعطاف‌پذیر، با هسته‌های متمرکز و شاخه‌های نوآورانه پویا تعریف می‌شود. ما در تلاشیم تا به‌جای انباشت پروژه‌های هم‌راستا، مسیرهایی از نوآوری را بگشاییم که قابلیت پاسخ‌گویی به  سناریوهای متنوع آینده  را داشته باشند.

چرا آنتروپی فناورانه برای آینده اهمیت دارد؟

پیش‌بینی‌ناپذیری آینده مستلزم توسعه ظرفیت‌هایی با گزینه‌های متنوع و آماده واکنش است و نوآوری در شرایط تغییرات سریع، نیازمند سازمانی است که در آن تخصص‌ها، فناوری‌ها و کاربردها به‌صورت منعطف و شبکه‌ای به یکدیگر متصل باشند. پاسخ‌گویی به نیازهای ملی تنها با نوآوری چندبُعدی و غیرخطی ممکن است؛ جایی که آنتروپی بالا تضمین می‌کند هیچ چالش آینده‌ای بی‌پاسخ نماند.

آنتروپی مطلوب نه پراکندگی، نه تمرکز افراطی

پردیس هوش مصنوعی و نوآوری دیجیتال ایران، باید با تکیه بر چهار محور کلیدی زیر به‌دنبال تعادل هوشمند آنتروپی فناورانه باشد:

1.تمرکز راهبردی بر حوزه‌های ملی اولویت‌دار (سلامت، امنیت غذایی، انرژی و ...)

2. انشعاب به زیرشاخه‌های نوظهور و بین رشته‌ای

3.پایش مستمر تنوع فناوری‌ها و مسیرهای نوآوری

4.هم‌راستایی تنوع فناورانه با نقشه راه آینده کشور

آنتروپی، موتور آینده‌پذیری

در نهایت، آنچه پردیس را به پیشتاز آینده فناوری در کشور تبدیل می‌کند، نه صرفاً توانمندی فناورانه، بلکه  ظرفیت انطباق با آینده‌های متکثر  است. این ظرفیت، ریشه در آنتروپی دارد؛ آنتروپی‌ که نه محصول تصادف، بلکه حاصل آینده‌نگری هدفمند و مأموریت‌محور است.